“Annesi Ayşe bugün hiç ağlamadı beni hiç üzmedi”. Bu sözleri bazen büyükannelerden, öğretmenlerden, bazen çocuğumuz için önemli diğer bir kişiden duyabiliriz. Hatta bunları söylerken gözleri ışıldar. Bizim de bu sevinci pek tabii paylaşmamızı beklerler. ‘Ayşe çok önemli bir şey başardı’ mesajını alıp bu sevince ortak olmamız an meselesidir. Fakat belki de buralarda bir şeyler ters gitmektedir.

Neden ağlamadı bu Ayşe? Ağlamak hiç içinden gelmedi mi yoksa ağlamak istediği halde sevgisine, ilgisine muhtaç olduğu kişiyi üzmemek için mi sustu? Zorlandığında, üzüldüğünde, özlediğinde ne yaptı? Duygusunu dışa vurup paylaştı da rahatladı mı yoksa onun için önemli olan büyüğünü mutlu etmek veya onaylanmak pahasına o duygularını bastırdı mı? Eğer böyleyse… Çocuklarımızın duygusunu yok saymayalım. Duygularını bastırmasına ya da paylaşmaktan vazgeçmesine kapı aralamayalım.Kendisine bakım verenleri üzmemek, onları mutlu etmek çocuğun sorumluluğunda değildir. Ayşe üzülebilir, kızabilir, korkabilir, ağlayabilir. Bunları yaşarken de anlaşılmaya, hislerinin kabul edilmesine ve yanında olunmasına ihtiyacı vardır. .

Yazar: Klinik Psikolog Sevim Erol Adaklı